Column
———
Hans Witjes

Dit is zo’n dag waarop het niet past om al te kritisch te zijn. Drie dagen na de zware wedstrijd tegen Rapid Wien won Vitesse in het Gelredome met maar liefst 4-1 van de grote rivaal NEC. De ontmoetingen tussen die twee ploegen zijn voor velen in beide kampen de belangrijkste wedstrijden van het jaar. Voor de fans telt dan alleen het resultaat en bij uitzondering wil ik daar in meegaan.

Het was een duel van veel fouten. De meeste aan Nijmeegse kant, maar ook Vitesse bleef daar bepaald niet vrij van. Het spel was daarom, zoals in de meeste derby’s, van matig niveau. Toch was de wedstrijd door de spanning en het scoreverloop boeiend. En bij Vitesse heb ik genoten van de energie die iedere speler in de wedstrijd heeft gelegd. Dat was bij FC Utrecht zo, tegen Rapid Wien ook, en de spelers hebben dat zo kort na de Europese wedstrijd nog een keer kunnen opbrengen. Dat moet ook kunnen, excuses op dat punt vind ik altijd onzin, maar je moet het als ploeg toch maar doen.

Kort na de rust leek het met Vitesse even de verkeerde kant op te gaan. Volledig tegen de verhouding in scoorde NEC en dat had een breekpunt kunnen zijn. Het was daarom erg lekker dat enkele minuten later de 1-1 en 2-1 vielen uit corners. Gezien het gebrek aan stootkracht van de Arnhemse formatie is de hoop behalve op Openda vooral gericht op de dode momenten. Die hielpen Vitesse dit keer over het dode punt heen. 

De gelijkmaker van Doekhi was voor hem een verdiende beloning. Ik heb ze niet geteld, maar hij heeft tientallen rechtstreekse duels gewonnen en er vrijwel geen verloren. Een echte aanvoerder, die voorop gaat in de strijd en voor dit Vitesse van groot belang is. 

Heel apart was dat de door mij weggeschreven Oroz twee doelpunten maakte. Bij de viering van de overwinning bij de Zuidtribune werd de Kroaat door de spelers speciaal naar voren geduwd en luid bejubeld. Heb ik hier de geboorte van een nieuwe cultheld meegemaakt? 

Ik moet zeggen, Oroz heeft zich in deze wedstrijd redelijk staande gehouden. Voor rust had hij meestal geen tegenstander en was hij zo verstandig om zich aan de bal te beperken tot korte passjes naar medespelers in zijn directe omgeving. En duels langs de grond en in de lucht tegen tegenstanders die heel kort op hem staan, liggen hem wel. Oroz komt in de problemen, als hij in een grotere ruimte moet verdedigen, dan timet hij vaak verkeerd. Dat kwam in de tweede helft een enkele keer voor, gelukkig niet vaker. 

Het is onderhand één van mijn stokpaardjes, maar trainer Thomas Letsch maakt het er met zijn keuzes naar, ik blijf onbegrijpelijk vinden dat Cornelisse alsmaar op de bank wordt gehouden. Oroz is nu even de held, maar feit blijft dat deze jongen van eigen kweek beter is dan de Kroaat. En niet iets, maar veel beter.

In dat verband is ook buitengewoon vreemd dat ik in de loop van de tweede helft Hajek zag opdraven als linker wingback. Een beperkte verdediger, matig in de opbouw, vrij traag en statisch. Ik hield mijn hart vast, maar het zwakke NEC wist er niet van te profiteren. En dus had Letsch als winnende trainer volgens de wetten van de scorebordjournalistiek het gelijk aan zijn zijde. Ik had de behoorlijk goed spelende Manhoef gewoon laten staan. En als hij op was, wat niet zo leek, had ik hem vervangen door…juist, Cornelisse.

Doelman Houwen maakte in een wedstrijd met voor hem weinig moeilijk werk een solide indruk.

Bij afwezigheid van Bazoer rustte de opbouw grotendeels op de schouders van Tronstad. De Noor speelde gelukkig een uitstekende wedstrijd. Dasa was ook goed, al zag hij er slecht uit bij de tegengoal en had hij daarna ook een paar mindere momentjes.

Bero beviel me ook wel. Natuurlijk kleefden aan zijn spel enkele technische fouten en had hij in de eerste helft met de kop moeten scoren. Hij heeft echter ook veel goed gedaan en was met zijn tomeloze inzet belangrijk voor de ploeg.

Rasmussen is een krijger waar de ploeg altijd van op aan kan. In de opbouw gaat er bij hem de laatste tijd in sommige wedstrijden wel wat meer fout dan we van hem gewend waren. Ook nu had hij weer enkele rare momenten. Zijn onverzettelijkheid in de duels, zowel langs de grond als door de lucht, bezorgen hem echter veel krediet.

Domgjoni was iets minder goed dan tegen Rapid Wien, maar nog steeds ruim voldoende. Hij maakt zijn plaats in het elftal volledig waar. Dat kan ik niet zeggen van Baden Frederiksen. De Deen werkt hard, doet af en toe ook zinnige dingen, maar het is en blijft te weinig. Ik had de met een tomeloze energie invallende Buitink in de basis verwacht. Leuk dat deze net vader geworden speler de 4-1 maakte, oliedom dat hij zijn shirt uittrok en met succes naar geel solliciteerde. Dat kan later in het seizoen opbreken.

Vergelijkbare stommiteiten zie ik ook nog steeds bij Openda. De Belg is wat dat betreft hardleers. Ik denk dat er in Zeist bij het scheidsrechteroverleg over hem is gesproken en dat hij daar is bestempeld als een opvliegende aansteller. Het was namelijk opvallend dat de zeer matig fluitende Makkelie ook echte overtredingen op hem laconiek wegwuifde. Openda was niettemin bij vlagen dreigend, maar maakte ook enkele keren in kansrijke situaties verkeerde keuzes. Als hij hogerop wil, moet het beter, zowel speltechnisch als mentaal.

Hopelijk aanstaande vrijdag al, want dan komt Sparta Rotterdam op bezoek. Laag op de ranglijst, maar zeker geen eitje. Om te winnen zal Vitesse dan dezelfde hoge energie moeten leveren als in de laatste drie wedstrijden. 

Vitesse-NEC 4-1
49. Duelund 0-1, 54. Doekhi 1-1, 56. Oroz 2-1, 80. Oroz 3-1, 90. Buitink 4-1.