Column
———
Hans Witjes

Eindelijk hartverwarmend voetbal en een overwinning om trots op te zijn. Eindelijk een keer met een goed gevoel naar huis en zin om te horen wat er in de verschillende praatprogramma’s op tv over Vitesse wordt gezegd. De ploeg van Fraser verdient met name over de tweede helft tegen Feyenoord een groot compliment.

In december 2017 schreef ik over de geelzwarte formatie onder meer het volgende: “Vroeg druk zetten, een hoger baltempo hanteren en sneller vooruit spelen. Het zijn ingrediënten voor meer succes en een grotere attractiviteit.” Mijn redenatie was dat zo spelen ook beter bij deze selectie past. Dit duel tegen de ploeg die nog steeds landskampioen is, heeft het gelijk van mijn stelling bewezen.

Wat was er nu anders dan in bijna alle andere wedstrijden? Om te beginnen het lef om meer en sneller naar voren te spelen. Ik zag doelman Pasveer nu wél snel het spel hervatten en meestal nog goed ook. Ik zag Kashia bijvoorbeeld in de eerste helft twee schitterende crosspasses naar de linksbuitenplaats geven. Dat hebben we heel lang niet gezien. Het speltempo van achteruit lag ook hoger, niet dat eindeloze, risicoloze geschuif dat tot niets leidt.

Verder speelden de linies kort op elkaar en wat meer naar voren. De onderlinge afstanden werden niet te groot en dan is het eenvoudiger om de bal snel te veroveren. Dan moet er wel met overgave worden gestreden en aan die voorwaarde voldeed Vitesse vooral na rust op overtuigende wijze. Het werd uiteindelijk 3-1, maar 5-1 of 6-1 was ook mogelijk geweest.

Ik vond Serero dit keer ijzersterk, Mount was wederom geweldig en Linssen was dat op zijn manier ook. Ik lees dan dat hij voor een linksbuiten met zijn negen goals veel heeft gescoord. Dat is een keurig aantal in deze fase van de competitie, maar de Limburger is natuurlijk geen echte linksbuiten. Van hem zie je nauwelijks passeeracties op de vleugel en panklare voorzetten, hij is een rommelaar die graag naar binnen trekt en gevaarlijk wordt in de buurt van het doel. Zoals ik eerder heb aangegeven, kan hij ook als spits fungeren.

Ook Beerens maakte indruk. Hij is er nog maar net, maar heeft al laten zien dat hij zowel op rechts als op links ruimte voor zichzelf weet te creëren met behendige acties en daar dan zuivere voorzetten op kan laten volgen. Een wat ander type dan Rashica, maar zeer effectief. Linssen heeft veel baat bij zo’n aangever. Ik ben vaak kritisch op het technische beleid, maar voor het snelle aantrekken van deze vleugelspeler verdient de leiding een compliment.

De achterhoede speelde sterk, Feyenoord heeft in de hele wedstrijd maar twee kansen weten te creëren. Eén daarvan, vlak voor tijd, met negen man, zou zowat nog tegen alle verhoudingen in de 2-2 hebben opgeleverd. Op het middenveld toonde Bruns in de eerste helft met enkele schitterende lange passes wel zijn goede traptechniek, maar maakte hij wel te veel fouten in de kleine ruimte. Na rust ging dat veel beter.

De dissonant was ook dit keer Castaignos. Over hem heb ik al genoeg geschreven, dus ik houd het kort. Hij bewees opnieuw het niveau niet aan te kunnen. Zijn vervanger, de 17-jarige debutant Buitink, liet in de tien minuten die hij kreeg al meer zien dan de door Fraser tot in het oneindige in bescherming genomen spits. Het schijnt een aardige jongen te zijn en hij werkt hard, maar we hebben het hier over profvoetbal, dus zijn krediet had al lang op moeten zijn.

Het kan dus wel met deze selectie, des te schandaliger dat het nu pas gebeurde. Maar, let wel, we hebben het hier over één helft goed voetbal. Als die lijn in de komende weken niet wordt doorgetrokken, is deze prachtige middag snel vergeten. Het is aan Fraser en zijn mannen om toch nog iets te maken van het laatste deel van het seizoen. Met welke tactiek en instelling dat moet, zal toch (eindelijk) duidelijk zijn.

Arnhem, 11 februari 2018
Vitesse-Feyenoord 3-1
21. Vilhena 0-1, 43. Kashia 1-1, 66. Linssen 2-1, 86. Linssen 3-1.