Column
———
Hans Witjes
De laatste bal van de wedstrijd, die net voorlangs ging, buiten bereik van een inkomende Tilburgse speler, had ook de thuiswedstrijd van Vitesse tegen Willem II weer in mineur kunnen doen eindigen. Dat gebeurde gelukkig niet, zodat eindelijk weer eens drie punten aan het zwaar tegenvallende totaal van de formatie van trainer Slutsky konden worden toegevoegd. Verdieping van de bestaande crisis kon zo worden afgewend.
Die crisis is natuurlijk nog niet voorbij. Eén zwaluw maakt immers nog geen zomer. En al helemaal niet als genoemde vogel zich ook nog eens moeizaam klapwiekend door het luchtruim verplaatst. Want, om in die vergelijking te blijven, we kunnen toch moeilijk zeggen dat Vitesse de weg naar de overwinning ontspannen fladderend aflegde.
Eerlijk gezegd ben ik in de loop van dit seizoen op het punt aangeland dat ik dat niet zo erg meer vind. Uiteraard hoop ik altijd dat de geelzwarte formatie wint, maar ik ben al tevreden als ik naar een leuke wedstrijd heb zitten kijken. En dat was in de laatste twee thuisduels, tegen SC Heerenveen en nu dus Willem II, het geval.
Net als tegen de Friezen golfde ook nu het spel op en neer, met kansen voor beide ploegen. Als supporter zie je liever wedstrijden waarin de eigen ploeg heerst en weinig weggeeft, maar dat zit er bij dit Vitesse op een enkele uitzondering na niet in. Zo reëel moeten we met zijn allen maar zijn.
Wat we wel mogen verwachten, is een elftal dat zich het snot voor de ogen werkt van de eerste tot en met de laatste minuut. Dat heb ik tegen Willem II, anders dan in veel andere wedstrijden, gelukkig gezien. En de twee spelers die bekend staan als sfeermaker in de kleedkamer en daarbuiten ook nogal wat praatjes hebben, Linssen en Büttner, gingen voorop in de strijd. Hulde daarvoor, maar dit mogen supporters iedere week verwachten.
Maximale inzet van iedereen is ook nodig, want zelfs dan is het voor Vitesse uitermate moeilijk om welke ploeg dan ook te verslaan. Ik vind het best zuur om te constateren dat clubs met een veel lager budget teams op de been brengen die niet of nauwelijks voor de geelzwarte formatie onderdoen. Klaarblijkelijk maakt armoede creatief. Ook Willem II trekt de spelers overal voor weinig geld vandaan, maar heeft toch een team op het veld staan dat technisch verzorgd voetbal speelt en moeilijk te bestrijden is. Gelukkig voor Vitesse laten ook zij defensief de nodige steekjes vallen, waardoor ook zij na afloop van wedstrijden regelmatig met lege handen staan.
Alle inzet ten spijt, tactisch kan het bij Vitesse nog steeds veel beter. Daar heb ik in eerdere columns genoeg over uitgeweid, dat ga ik niet herhalen. Dat is ook zinloos, want trainer Slutsky leest het toch niet en denkt er bovendien anders over. De voor het seizoen uitgesproken doelstelling om aan te schuren tegen de derde plaats is verworden tot een lachertje, maar dat zij zo. We moeten verder maar hopen op attractieve wedstrijden met een optimale inzet van alle spelers en af en toe een uitschieter naar boven in plaats van naar beneden.
Over de doelstelling van Vitesse gesproken, ik vraag me af wat eigenaar Oyf nu met de club wil. Vitesse is geen winstobject en zal dat ook nooit worden. De directie maakte met veel tamtam bekend dat er over het seizoen 2017/2018 zwarte cijfers waren geschreven, maar dat was een eenmalige zaak. Normaal moet er met het huidige beleid een miljoentje of dertien per seizoen bij. En dat is een beleid waarbij Vitesse investeert in de jeugdopleiding – een goede zaak, maar voorlopig nog met weinig direct succes – en voornamelijk transfervrije spelers aantrekt. Dan kunnen de ambities nooit hoger reiken dan het eens in de zoveel jaar winnen van de play-offs voor Europees voetbal. Communiceer dat dan duidelijk als club, dan weten de supporters wat ze kunnen verwachten. De vorige eigenaar, Tsjigirinski, was een groot mysterie en kwam nooit bij Vitesse, zijn opvolger Oyf is, als ik het goed heb begrepen, meer betrokken, maar heeft zich ook nog nooit in het openbaar uitgesproken over zijn ambities en plannen.
Nog even terug naar de wedstrijd. Nieuweling Dauda viel als gevolg van de lelijke blessure van Darfalou al vroeg in en maakte een positieve indruk. Met een paar prachtige balaannames met de borst liet hij zien techniek te hebben, hij had oog voor zijn medespelers en hij is snel. We moeten niet te vroeg juichen, maar het lijkt erop dat hij van waarde wordt voor de ploeg. Verder viel vooral Ødegaard weer op. Er mislukte bij hem hier en daar wel eens wat, maar wat is dat toch een geweldige speler. Helaas, net als Mount vorig seizoen, voor Vitesse niet te houden.
Met FC Emmen uit en NAC thuis komen er alweer twee ‘makkies’ aan. Tenminste, dat dachten we een paar maanden geleden. Vitesse heeft zich echter in de loop van het seizoen ontwikkeld tot de grote weldoener van de degradatiekandidaten, dus nederigheid is geboden.
Vitesse-Willem II
5. Linssen 1-0, 59. Ødegaard 2-0, 61. Isak 2-1, 79. Clark 3-1, 83. Pavlidis 3-2.