Chris Lankwarden (62) is geen trainer meer van de zaterdagvoetballers van Elsweide. De kleurrijke Arnhemmer stond voortdurend met slechts zes spelers op het trainingsveld en zijn club vorige week weten niet langer door te gaan. “Ik was een dirigent zonder orkest.” De AS-redactie sprak Cris Lankwarden, die voor het eerst in zijn carrière zelf opstapte.
Wat is er gebeurd?
Chris Lankwarden: “Er was een gebrek aan voldoende acteurs voor een goed optreden. De spelers waren niet gemotiveerd. Ik stond telkens met maar zes spelers op het trainingsveld. Dat was in het begin zo door vakanties, maar ook nog vlak voordat de competitie begon. Ik heb de jongens daar op aangesproken en ze knikten. Ze vonden zelf ook dat het zo niet kon, maar er veranderde niets.”
Wat heb je toen gedaan?
“Ik heb het nog een maand aangekeken en het bij het bestuur gemeld. We hadden de trainingen al verzet van half acht naar acht uur, omdat de spelers dat beter uitkwam. Maar ook toen druppelden ze om vijf voor acht en na acht uur binnen. Dan kookte mijn bloed. Op dinsdag voor de wedstrijd tegen SDS ’55 waren er weer zes man en toen is er voor donderdag een groepsgesprek geregeld met daarbij twee bestuursleden. De spelers waren toen heel open tegen elkaar en er klonken ook verwijten. Zelf heb ik niets gezegd. Het bestuur heeft er alles aan gedaan en bood ons een sportlunch aan voorafgaand aan de wedstrijd tegen SDS ’55.”
Daarmee was de kou niet uit de lucht?
“We hadden die zaterdag om 12 uur afgesproken. Eén speler meldde dat hij later kwam en van vier spelers kreeg ik een sms’je waarin ze afzegden voor de lunch. Waren we dus weer niet compleet. De welwillende spelers spraken daar dan over en dan krijg je ook tweespalt binnen je ploeg.”
Daarna besloot je om er de brui aan te geven?
“Die dinsdag erna waren er maar weer zes man op de training. Je bereidt trainingen voor en je zet dingen uit om datgene te oefenen wat in de wedstrijd misgaat. Maar als je dan weer met zijn zessen staat. Ik zat na de training in de auto op weg naar huis en toen zei ik tegen mezelf: ‘Nee Chris, zo kun je niet doorgaan. Dit kun je als trainer niet tolereren.’ Ik heb toen thuis tegen mijn vrouw gezegd: ‘Ik kap er mee.’ Voor mij was de maat vol.”
Je vrouw was natuurlijk blij. Weer gezellig samen op dinsdag en donderdag op de bank.
“Ze zei meteen tegen mij: ‘Dat ga je niet volhouden’. Ze heeft gelijk. Moet ik weer ‘Goede tijden, slechte tijden’ kijken. Die goede tijden vind ik niet erg. Die slechte heb ik nou wel gehad.”
Vind je dat de spelers je hebben laten vallen?
“Er was natuurlijk ook nog een groep die er wel altijd was.De spelers hebben vooral elkaar laten vallen. Een gedeelte meldde zich via de leider af, anderen stuurden me na de training een sms’je. Je kreeg allerlei redenen te horen waarom ze niet op de training waren. Maar ik heb inmiddels vier dikke telefoonboeken vol met excuses. Van een kastje verhuizen tot geen veters in de voetbalschoenen.”
Het paste allemaal niet in jouw voetbalbeleving.
“Ik heb de jongens steeds gezegd, dat je voor een derdeklasser minimaal twee keer moet trainen. Maar ze kwamen niet. De tijden zijn veranderd. Ik heb ooit zes jaar bij Wivos gespeeld. Na de training bleven wij altijd hangen. De barman moest de volgende dag soms heel vroeg werken. Dan gaven we hem allemaal een tientje, zodat hij een snipperdag kon nemen. En wij konden tot een uur of één blijven zitten.”
Wat ga je nu doen?
“Woensdag heb ik nog een afspraak met het bestuur van Elsweide, dat trouwens geen enkele blaam treft. Ook het bestuur heeft er alles aan gedaan. Vanaf nu ga ik hier en daar een wedstrijdje kijken. Mijn kleindochter voetbalt bij Dieren. Ook daar kan ik nu naar toe. Maar het blijft apart. Ik ben nog nooit zelf opgestapt en altijd langdurig aan clubs verbonden geweest. Het is ook verbazingwekkend hoe snel iets rondzingt. Zondag was ik bij Vitesse en daar werd ik al aangesproken. In Arnhem blijft nog steeds niets geheim.”