Column
———
Hans Witjes

In de thuiswedstrijd van Vitesse tegen SC Heerenveen hebben we de geelzwarte formatie van haar goede en van haar mindere kant gezien. De Arnhemmers legden een eerste helft op de mat waarin zij domineerden en zeer terecht een 1-0 voorsprong namen en een tweede waarin zij vooral in de eerste fase daarvan slecht reageerden op de toen uit hun schulp kruipende Friezen.

We zullen reëel moeten zijn. Zolang het verschil aan niveau bij Vitesse binnen een wedstrijd zo schommelt, is de subtop het maximaal haalbare. En dat geeft ook niet, als de ploeg zo veel mogelijk blijft proberen om aanvallend, attractief voetbal te spelen. Want dat is waar het toch vooral om gaat, de supporters willen vermaakt worden, trots kunnen zijn over de manier waarop hun elftal speelt. En het mooie is, als Vitesse erin slaagt om dat voor elkaar te krijgen dan komen de resultaten vanzelf.

Het was natuurlijk zuur dat het in de eerste helft onzichtbare SC Heerenveen na rust maar een paar minuten nodig had om bij de eerste serieuze poging van de hele wedstrijd de gelijkmaker te scoren. Dat terwijl Vitesse bijna een helft lang moest blijven aanvallen om eindelijk de wedstrijd open te breken. Op dat moment uitermate verdiend. De voorsprong had zelfs beduidend hoger kunnen zijn, als de Arnhemmers het goede veldspel vaker hadden kunnen besluiten met een goede laatste pass of actie.

Tijdens de rust maakte ik me al zorgen over het vervolg. Het was duidelijk dat de tot dan toe laffe Friezen meer de aanval zouden gaan kiezen. We hebben bij Vitesse in het verleden natuurlijk al vaker meegemaakt dat een tegenstander die na de rust met meer moed uit de kleedkamer kwam, een wedstrijd volledig kon omdraaien. Zou het elftal van Letch dat kunnen voorkomen? Nou niet dus, al is het positieve dat het team zich na een minuut of twintig wel redelijk wist te herpakken. Genoeg voor de winst was het echter niet meer. Maar goed, als we onze ambities richten op de subtop is dit gelijkspel tegen een concurrent nou ook weer geen ramp. Die drie verliespunten van vorige week in Zwolle waren vele malen erger.

Trainer Letch had bij afwezigheid van Dasa gekozen voor de jeugdige linkspoot Manhoef op rechts. Een voor mij onbegrijpelijke keuze. Ik neem aan dat deze variant tijdens grote partijspellen op de training is uitgeprobeerd. Dan moet toch te zien zijn geweest dat deze toch talentvolle speler in de rechterzone niet goed uit de voeten kan.

Later maakte de Duitser het nog bonter door Gong op die positie in te brengen. Van deze tot nu toe bijna constant geblesseerde speler wisten wij als toeschouwers alleen dat hij heel hard kon lopen. Maar zijn trainer moet tijdens de training toch de technische beperkingen van deze speler hebben gezien. Hij is op eigen helft een gevaar voor de eigen ploeg, hopelijk gaat hij nog wel wel bruikbaar worden als spits.

Het is triest dat er in die rechterzone nauwelijks alternatieven zijn, maar er waren betere oplossingen mogelijk. Ik zal er twee noemen. Cornelisse in het centrum achterin erbij en Doekhi rechts in de zone zetten. Of Huisman daar inbrengen. Een slimme, technisch zeer vaardige speler die multi-inzetbaar is en in mijn ogen meer speeltijd moet krijgen.

Misschien gebeurt dat donderdag al in de bekerwedstrijd bij Willem II. Een ploeg in nood, maar dat soort teams heeft Vitesse in het verleden juist vaak een steuntje in de rug gegeven. Het is zeer interessant om te bekijken of de ploeg van dit seizoen dat sociale werk achterwege laat.

En dan volgt drie dagen daarna alweer  het thuisduel tegen Feyenoord. Een ploeg die veel punten heeft behaald, al ploeterend met soms een uitschieter in positieve zin. Mochten de Rotterdammers in het Gelredome de geest hebben, dan hoop ik dat de thuisploeg en haar trainer zich van hun beste kant laten zien. In dat geval is een goed resultaat zeker mogelijk.

Vitesse-SC Heerenveen 1-1
Darfalou 1-0, 54. Floranus 1-1.