Afscheid van icoon Danny Kampschreur

5 mei 2011 | Van onze AS-redactie

Het zit er bijna op voor Danny Kampschreur. Nog één wedstrijd en dan is het einde carrière voor de clubicoon van Sportclub Westervoort. Zestien jaar heeft hij in het eerste van Sportclub gespeeld. AS sprak met de 32-jarige middenvelder.

Waarom stop je?
Danny Kampschreur: “Mijn linkerheup is versleten. Ik kon het de laatste jaren redelijk uitzingen, maar ik krijg er nu steeds meer last van. Vooral de dag na de wedstrijd heb ik veel pijn. Het is moeilijk op te brengen.”

Wat nu?
“Ik denk dat ik een jaartje niets doe. Er komt voor mij een enorm drukke periode aan. Verhuizing, andere baan, nieuwe opleiding. Maar op langere termijn wil ik wel weer iets gaan doen voor Sportclub Westervoort, ik blijf natuurlijk een jongen van de club.”

Zestien jaar in het eerste, een prestatie op zich.
“Ik maakte mijn debuut op mijn zestiende, een bekerwedstijd tegen MASV. Een  jaar later zat ik er vast bij. Wat me altijd bij blijft is de promotie in 1999 van de vijfde naar de vierde klasse, en vooral de jaren erna waarin we steeds meededen om de bovenste plaatsen. Ik vind het nog steeds jammer dat we niet konden doorstoten naar de derde klasse. Eerlijk gezegd is dat nog steeds mijn grote frustratie. Ik had zó graag een paar jaar hoger willen spelen.”

Wie vond je de beste trainer?
“Ik heb met álle trainers een goede band gehad en ik heb van álle trainers wel iets geleerd. Ik kan er geen beste uitpikken, ze hadden allemaal hun eigen kwaliteiten: Wim Pol had de beste oefenstof, Bob Hartemink en Gerrit Goossens waren sterk in de communicatie en in het bouwen van een team, Rolf Oostinga heeft enorm veel kennis en ervaring. Ik heb vooral geleerd dat je met een goed teamverband al heel ver kunt komen.”

Je wordt dus ooit trainer.
“Ik denk wel dat ik mijn diploma’s wil halen. Ik heb het na het vertrek van Bob Hartemink een tijdje overgenomen, en dat is me goed bevallen, ik had daar plezier in. Het is prachtig om jouw visie en inzicht over te brengen op een groep. Dat past bij mij.”

Het is de laatste jaren wel érg hectisch bij jouw club.
“Het doet me pijn dat Westervoort zo laag speelt. Deze club heeft met 850 leden en met een geweldige accommodatie zó veel mogelijkheden. Op diverse gebieden wordt er een nieuwe start gemaakt. Zoals het opbouwen van een nieuwe selectie en het  veranderen van het jeugdbeleid. Gelukkig is er al een nieuw sponsorplan, waardoor je spelers kunt behouden. Het is belangrijk dat Westervoort een nieuwe basis krijgt, met goede mensen op de juiste plek.”

En met spelers met de juiste mentaliteit.
“Vergeet niet dat we een zeer jonge groep hebben. De jongens van 18, 19 jaar zijn wat mondiger en houden zich niet altijd aan de regels. Maar met de mentaliteit valt het wel mee. Vorige week, bij mijn verhuizing, stonden er negen ploeggenoten voor de deur om te helpen. Dat vond ik súper.”


Aanvoerder Danny Kampschreur (rechts) in actie in de met 4-0 verloren thuiswedstrijd tegen RKPSC. Links zijn ploeggenoot Jordie van Doesburg.

 

 

 

Afscheid van icoon Danny Kampschreur

5 mei 2011 | Van onze AS-redactie

Het zit er bijna op voor Danny Kampschreur. Nog één wedstrijd en dan is het einde carrière voor de clubicoon van Sportclub Westervoort. Zestien jaar heeft hij in het eerste van Sportclub gespeeld. AS sprak met de 32-jarige middenvelder.

Waarom stop je?
Danny Kampschreur: “Mijn linkerheup is versleten. Ik kon het de laatste jaren redelijk uitzingen, maar ik krijg er nu steeds meer last van. Vooral de dag na de wedstrijd heb ik veel pijn. Het is moeilijk op te brengen.”

Wat nu?
“Ik denk dat ik een jaartje niets doe. Er komt voor mij een enorm drukke periode aan. Verhuizing, andere baan, nieuwe opleiding. Maar op langere termijn wil ik wel weer iets gaan doen voor Sportclub Westervoort, ik blijf natuurlijk een jongen van de club.”

Zestien jaar in het eerste, een prestatie op zich.
“Ik maakte mijn debuut op mijn zestiende, een bekerwedstijd tegen MASV. Een jaar later zat ik er vast bij. Wat me altijd bij blijft is de promotie in 1999 van de vijfde naar de vierde klasse, en vooral de jaren erna waarin we steeds meededen om de bovenste plaatsen. Ik vind het nog steeds jammer dat we niet konden doorstoten naar de derde klasse. Eerlijk gezegd is dat nog steeds mijn grote frustratie. Ik had zó graag een paar jaar hoger willen spelen.”

Wie vond je de beste trainer?
“Ik heb met álle trainers een goede band gehad en ik heb van álle trainers wel iets geleerd. Ik kan er geen beste uitpikken, ze hadden allemaal hun eigen kwaliteiten: Wim Pol had de beste oefenstof, Bob Hartemink en Gerrit Goossens waren sterk in de communicatie en in het bouwen van een team, Rolf Oostinga heeft enorm veel kennis en ervaring. Ik heb vooral geleerd dat je met een goed teamverband al heel ver kunt komen.”

Je wordt dus ooit trainer.
“Ik denk wel dat ik mijn diploma’s wil halen. Ik heb het na het vertrek van Bob Hartemink een tijdje overgenomen, en dat is me goed bevallen, ik had daar plezier in. Het is prachtig om jouw visie en inzicht over te brengen op een groep. Dat past bij mij.”

Het is de laatste jaren wel érg hectisch bij jouw club.
“Het doet me pijn dat Westervoort zo laag speelt. Deze club heeft met 850 leden en met een geweldige accommodatie zó veel mogelijkheden. Op diverse gebieden wordt er een nieuwe start gemaakt. Zoals het opbouwen van een nieuwe selectie en het veranderen van het jeugdbeleid. Gelukkig is er al een nieuw sponsorplan, waardoor je spelers kunt behouden. Het is belangrijk dat Westervoort een nieuwe basis krijgt, met goede mensen op de juiste plek.”

En met spelers met de juiste mentaliteit.
“Vergeet niet dat we een zeer jonge groep hebben. De jongens van 18, 19 jaar zijn wat mondiger en houden zich niet altijd aan de regels. Maar met de mentaliteit valt het wel mee. Vorige week, bij mijn verhuizing, stonden er negen ploeggenoten voor de deur om te helpen. Dat vond ik súper.”


Aanvoerder Danny Kampschreur in actie in de met 4-0 verloren thuiswedstrijd tegen RKPSC in november 2010. Links zijn ploeggenoot Jordie van Doesburg.